Πριν λίγες μέρες με αφορμή έναν ακόμα τερματισμό σε αγώνα υπεραπόστασης, του υπερμαραθωνοδρόμου του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας, Νίκου Κόντη, κάναμε μια συζήτηση για τις μεγάλες αποστάσεις και τους μελλοντικούς του στόχους. Η συζήτηση έγινε με τον Απόστολο Γούλα, και ευελπιστούμε να αποτελέσει την πρώτη από μια σειρά ανάλογων συζητήσεων με αθλητές μέλη του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας οι οποίοι θέλουν να μοιραστούν μαζί μας τις εμπειρίες τους και τα βιώματά τους από το τρέξιμο.
Απόστολος Γούλας Καλησπέρα Νίκο, πριν λίγες ημέρες τερμάτισες σε έναν ακόμα αγώνα
υπεραπόστασης, συγκεκριμένα τον 9ο Δρόμο Αθανάτων συνολικής απόστασης 140 χλμ.
Πες μας λίγα λόγια για τους αγώνες υπεραπόστασης.
Νίκος Κόντης Καλησπέρα καλησπέρα. Ίσως θα ακουστεί
υπερβολικό εάν σας πω πως οι αγώνες υπεραποστασης είναι μια προσομοίωση του
καθημερινού αγώνα ζωής μας . Όμως ξανασκεφτείτε το .! Πόσοι ασταθμετοι
παράγοντες καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην ζωή μας ?? Κάπως έτσι
είναι και οι αγώνες υπεραποστασης . Για να φερουμε εις περας ένα αγώνα-διαδρομή
υπεραποστασης ,πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το μέσα μας ....μέχρι που είμαστε
διαθετιμενοι να φθάσουμε να θυσιάσουμε και να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και
τον τρόπου ζωής μας . Να είμαστε αποφασισμένοι να αφιερώσουμε με όλο μας το
είναι ατελείωτες ώρες προπόνησης...έξοδα...αγώνες προετοιμασίας αλλαγή στόχων.
Έτσι αλλάζει αυτόματα η ζωή μας . Για μένα αγώνας υπεραποστασης δεν είναι αυτός
που υπερβαίνει σε χιλιόμετρα τον Μαραθώνιο δρόμο. Η υπεραποσταση δεν μπορεί να
μετρηθεί , ειδικά όταν μιλάμε για αγώνες βουνού! Ένας αγώνας βουνού 40 Χιλ. μπορεί
να είναι δυσκολότερος και ποιο χρονοβόρος από ένα αγώνα 100χιλ.ασφαλτου σε
επίπεδη διαδρομή . Άρα ας κοιτάζουμε την προσπάθεια που καταβάλει ο κάθε
αθλητής για να ολοκληρώσει ένα αγώνα και αυτό δεν εξαρτάτε μόνο από την
απόσταση αλλά κύριος από την ιδιοσυγκρασία του το ψυχικό του σθένος και κατά
πόσο μπορεί τους φυσικούς περιορισμούς του σώματος και του μυαλού του .
Βιώνοντας άλλοτε το αίσθημα της "πτώσης" το αίσθημα της εγκατάλειψης
και άλλοτε να βρίσκει την δύναμη της επαναφοράς και να συνεχίζει!!! Να βιώνει
φορές την απόλυτη συντροφικότητα και άλλοτε την απόλυτη και απέραντη μοναξιά .
Σαν να βρίσκετε μεσοπέλαγα στη θάλασσα που άλλοτε σε γεμίζει ηρεμία και άλλοτε
τρόμο...άλλοτε το κύματα της σε ανεβάζουν ψηλά και άλλοτε σε πάνε χαμηλά. Το
θέμα είναι να κολυμπάς έτσι ώστε να επιπλέεις μέχρι να πατήσεις στεριά
Α.
Γ. Με αφορμή τον τερματισμό σου στον πρόσφατο αγώνα σου, έπιασες το όριο για να
δηλώσεις συμμετοχή στο επόμενο Σπάρταθλο. Ποιες είναι οι σκέψεις σου.
Ν. Κ. Καταρχήν το όριο το είχα είδη από
τον Ευχιδειο άθλο 215χιλ. Απλά τώρα το ανανέωσα για αλλά δύο χρόνια ακόμη . Για
πολλούς συμμέτοχη και ο τερματισμός στο Σπαρταθλον ίσως είναι στόχος και όνειρο
ζωής. Θα έλεγα ότι είναι κάτι ανάλογο με τον Κλασικό Μαραθώνιο που κάποτε
ονειρευόμασταν να συμμετείχαμε και να τον τερματίσουμε στο καλλιμάρμαρο Αυτοί
οι αγώνες γίνανε σήμερα φανταζι που νομίζεις ότι σου προσδίδουν κύρος και
αναγνωρισιμοτητα , Κάτι που για μένα το θεωρό υπερτιμημένο και υπερβολικό.
Α.
Γ. Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σου στόχοι.
Πολλά απρόοπτα μπορούν να συμβούν μέχρι
να πραγματοποιηθεί κάτι, πόσο άλλωστε όταν πρέπει να συνεργαστεί το σώμα με το
νου ώστε να προσαρμοστεί στης συγκυρίες του καιρών Με οδηγό λοιπόν τα θετικά
και τα αρνητικά κομμάτια από το παρελθόν πλάθω και οργανώνω την αγωνιστική μου
δραστηριότητα άλλοτε μόνος και άλλοτε σε συνεργασία με συναθλητές μου και με
τον σύλλογο μου το Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας ... Αλλά δεν νομίζω ότι
είναι πρέπον να αναφερθώ για το μέλλον θα αδικήσω έτσι το παρόν και το παρελθόν.
Α.
Γ. Σε ευχαριστούμε Νίκο
Ν. Κ. Και εγώ σας ευχαριστώ όλους για τη
στήριξη όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαιτέρως το Σύλλογό μου, το Σύλλογο
Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας και εσένα Απόστολε!
