Στην κορυφή Τουμπκάλ ,στο Μαρόκο, ανέβηκε η Νατάσσα Πατιράκη! Η κορυφή Τουμπκάλ είναι η ψηλότερη κορυφή της βόρειας Αφρικής στα 4.167μ.
Η Νατάσα μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της και τη μοναδική αυτή εμπειρία!
Συγχαρητήρια Νατάσσα!
Στις 13 Γενάρη το βράδυ, αφού ταξιδεύαμε περίπου 20 ώρες φτάσαμε στο χωριό Imlil στα 1.740m.Τέσσερις Έλληνες και ένας Νορβηγός που θα προστεθεί στην ομάδα μας τελευταία στιγμή. Το επόμενο πρωί ένας πολύ ευγενής, χαμηλών τόνων , γλυκομίλητος άνθρωπος ο Hasan ήρθε να μας γνωρίσει και να μας παραλάβει από το Riad που διανυκτερεύσαμε. Μέχρι το 2018 δεν ήταν απαραίτητο να έχεις συνοδό-οδηγό για το βουνό αλλά εκείνη τη χρονιά σκότωσαν δύο Σκανδιναβές ορειβάτισσες και από τότε είναι υποχρεωτικό να σε συνοδεύει ντόπιος. Ξεκινήσαμε την ανάβαση, περάσαμε από μικρές κοινότητες του Imlil,σταματήσαμε για έλεγχο των διαβατηρίων και συνεχίσαμε την ανοδική μας πορεία μέχρι τα 2.430m ,όπου και κάναμε στάση για φαγητό στο ιερό Sidi Shamharoush που είναι αφιερωμένο σε έναν τοπικό άγιο προ-ισλαμικής προέλευσης του οποίου ο τάφος, ένας γιγαντιαίος βράχος βαμμένος λευκός, εξακολουθεί να αποτελεί τόπο προσκυνήματος για εκείνους που ελπίζουν στη μεσολάβηση του για την επίλυση προσωπικών τους προβλημάτων ή απλώς για να τους φέρει τύχη. Συνεχίσαμε μέχρι το καταφύγιο μας στα 3.200m όπου μας υποδέχτηκε ένα παγωμένο ποτάμι σε «κίνηση». Εκεί και διανυκτερεύσαμε μέχρι τις 5 το πρωί που ξεκίνησε η προσπάθεια μας για την κορυφή! Κάπου κατά τις 6 30 , με τη θερμοκρασία στους -15 κάναμε στάση για να κάνει ο Hasan την προσευχή του! Ήταν η πιο δυνατή στιγμή της ανάβασης για μένα! Συγκινήθηκα πολύ! Δεν υπάρχει Θεός , Αλλάχ ή Βούδας εκεί πάνω …για κανέναν μας! Υπάρχει μόνο σεβασμός στο διαφορετικό! Υπάρχουν μόνο άνθρωποι και ανάγκη να προστατεύονται από κάποιον σε αυτή τους την προσπάθεια! Βλέπαμε αρκετούς φακούς να πηγαίνουν ανάποδα από εμάς. Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειπαν την προσπάθεια. Κάποιοι δεν άντεχαν το κρύο, άλλοι δεν ήταν αρκετά έτοιμοι για αυτή την κλίση του βουνού και άλλους του χτύπησε το υψόμετρο. Κάπου κατά τις 8 00 φτάσαμε στο διάσελο όπου σταθήκαμε για να απολαύσουμε άλλη μια πανέμορφη και υπερκόσμια ανατολή! Μισή ώρα μετά περίπου ,φτάσαμε στην κορυφή Τoubkal …και απολαύσαμε τη θέα από τους ώμους του Τιτάνα Άτλαντα…από την πεδιάδα του Μαρακές μέχρι τον Υψηλό Άτλαντα στον βορρά και από τον Αντι-Άτλαντα μέχρι τη Σαχάρα στον νότο. Τα μάτια δεν χορταίνουν ποτέ την θέα από την κορυφή…έπρεπε όμως σιγά σιγά να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μια μικρή στάση στο καταφύγιο για να φάμε ,να αλλάξουμε ρούχα και να βγάλουμε επιτέλους τα κραμπόν(καρφιά που προσαρμόζονται στις ορειβατικές μας μπότες,για να προχωράμε με ασφάλεια στον πάγο) από τα πόδια μας μετά από εφτά ώρες!...και συνεχίσαμε προς το Imlil ,κατεβαίνοντας συνολικά 2.500m υψομετρικά! Κάπως έτσι άλλη μία κορυφή μπήκε στην καρδιά μας! Για ακόμη μία φορά γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ένα ακόμη βουνό …μα το σημαντικότερο όλων έναν ακόμα λαό ,τους Βέρβερους, που μας θύμισαν πόσα έχουμε ξεχάσει και αφήσει πίσω μας οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι!
