Ζητήσαμε από το συναθλητή και μέλος του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας να μας πει μερικά λόγια για την εμπειρία που έζησε πρόσφατα μαζί με τη Marie Leauty.
Ο Χρήστος συνόδευσε τη Γαλλίδα αθλήτρια 2 μέρες, καθώς πέρασε από το Νομό Λάρισας, ως μέρος του ταξιδίου της στο γύρο του κόσμου που πραγματοποιεί.
Καλή συνέχεια ευχόμαστε στη Marie.
Οι σκέψεις του Χρήστου
'Υπεράνθρωπος, χαρισματική,
ιδεαλίστρια, πολυτάλαντη μα ταυτόχρονα ταπεινή, ευγενής και μαχητική.
Αυτές είναι κάποιες από τις
πρώτες εντυπώσεις που σχηματίζει κανείς συνομιλώντας με τη Marie Lootie, τη γυναίκα που
φιλοδοξεί να γίνει ο έβδομος άνθρωπος στον κόσμο που θα έχει καταφέρει να κάνει
το γύρο του… Τρέχοντας!
Τη συνάντησα τυχαία στην Κεντρική
Πλατεία της Λάρισας την 200η ημέρα του κοπιώδους ταξιδιού της, και
έσπευσα αμέσως να της μιλήσω αναγνωρίζοντάς την από τις φωτογραφίες που είχε
δημοσιεύσει ο ΣΔΥ Βόλου την προηγούμενη ημέρα.
Με μια δυνατή και στέρεη χειραψία, από
αυτές που δίνουν οι άνθρωποι που δεν υποκρίνονται, σφραγίσαμε το ραντεβού μας
για να τη συνοδεύσω κι εγώ με τη σειρά μου στη διαδρομή της από το Νέο Περιβόλι
προς την Θεσσαλική πρωτεύουσα στις 10 Σεπτεμβρίου.
Έτσι, λοιπόν, το επόμενο πρωινό ανέβηκα
στο ποδήλατό μου και αφού πέρασα τη Νίκαια, τη Νέα Λεύκη και τον Κυπάρισσο,
συνάντησα τη Marie λίγο μετά το Μοσχοχώρι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής
παρέα… Οι ερημικοί επαρχιακοί δρόμοι μας έδωσαν τη δυνατότητα να πορευόμαστε
πλάι πλάι και να συνομιλούμε με ευχέρεια θαυμάζοντας το γαλήνιο τοπίο. Με
ευχέρεια;!;! Θα αναρωτηθεί κανείς - και πολύ εύλογα - πώς γίνεται να τρέχει
κανείς και να συνομιλεί με ευχέρεια σπρώχνοντας ταυτόχρονα ένα καρότσι
φορτωμένο με 30 κιλά εξοπλισμού στα συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα του θεσσαλικού
κάμπου… Δεν αναφερόμαστε, όμως, σε έναν μέσο άνθρωπο, αλλά στη Marie που ως εκείνη την ημέρα
είχε διανύσει ήδη περί τα 7000χλμ. με στόχο να καλύψει συνολικά πάνω από
26.000χλμ, τρέχοντας 6 φορές τη βδομάδα από έναν Μαραθώνιο ώσπου να συμπληρώσει
τους 650 κάνοντας το γύρο του κόσμου και διατρέχοντας 4 ηπείρους σε διάστημα 2
ετών!!!!!
Είπαμε πολλά και όσο περνούσαν τα
χιλιόμετρα, τόσο μεγάλωνε το χαμόγελό της και άλλο τόσο ένιωθα αυτή την
ακατανίκητη λαχτάρα που ακτινοβολούσαν τα μάτια της για να συνεχίσει και να
ολοκληρώσει το ταξίδι της εκπληρώνοντας τον πολλαπλό της σκοπό: να ικανοποιήσει
την εσωτερική της παρόρμηση να εξερευνήσει τον κόσμο τρέχοντας, να
πραγματοποιήσει την ενδοσκόπησή της διευρύνοντας τα σωματικά της όρια, να
γνωρίσει και να μυρίσει τη Φύση και ταυτόχρονα να συγκεντρώσει πόρους για
φιλανθρωπικό σκοπό…
Δεν έχει νόημα να πω πόσα και ποια
θέματα κουβεντιάσαμε, αλλά καθώς μπαίναμε στη Λάρισα αισθάνθηκα ότι ακόμα είχα
πολλά πράγματα να τη ρωτήσω. Προσωπικότητες σαν τη Marie είναι ανεξάντλητες… Έτσι, αφού
ανανέωσε το απόθεμά της σε σαμπρέλες για τα ελαστικά του καροτσιού της σε
τοπικό ποδηλατικό κατάστημα, ανανεώσαμε κι εμείς με τη σειρά μας το ραντεβού
μας και για την επόμενη μέρα. Επόμενος προορισμός της η Ραψάνη.
Κεντρική Πλατεία Λάρισας, λοιπόν, ώρα
06:30 και εμφανίζεται η Marie
φρέσκια, σα να μην είχε προηγηθεί καμία σωματική προσπάθεια κατά το προηγούμενο
24ωρο πόσο μάλλον κατά τους τελευταίους 10 μήνες , έτοιμη να αδράξει τη 202η
μέρα του ταξιδιού της. Ξεκινήσαμε και πάλι σιγά σιγά, βγήκαμε από την πόλη και
με οδηγούς τον Κίσσαβο και τον Όλυμπο (σημειωτέον ότι κατά το παρελθόν έχει
τρέξει δύο φορές τον εν λόγω Ορεινό Μαραθώνιο) κατευθυνθήκαμε βόρεια προς την
Κοιλάδα των Τεμπών.
«Νιώθεις ποτέ
μοναξιά ταξιδεύοντας με τον ιδιότυπο αυτό τρόπο;» τη ρώτησα.
«Ποτέ», μου
απάντησε. «Η επιθυμία μου να προχωρήσω εμπρός, να γνωρίσω μέρη, τόπους και
ανθρώπους, δεν αφήνει περιθώριο στη σκέψη ότι είμαι μόνη.»
«Φοβάσαι;». «Μόνο
την ομίχλη γιατί δεν είμαι ορατή. Μην ξεχνάς ότι έχω επιβιώσει και σε καταιγίδα
με άπειρη βροχή και ανέμους 120χλμ/ώρα», είπε και γέλασε!
Λίγη ώρα αργότερα, στην είσοδο των
Τεμπών την αποχαιρέτησα ευχόμενος από την καρδιά μου να τα καταφέρει και να ολοκληρώσει
τον Άθλο που με τόση θέρμη ξεκίνησε…
Καλό
ταξίδι, Marie!'
